«Στους νέους υποτρόφους θα πρότεινα να επικεντρωθούν με όλη τους την ψυχή στο αντικείμενο που επέλεξαν με την καρδιά τους . Και να στοχεύουν στον επόμενο όροφο από αυτόν που ήδη βρίσκονται.»
Η Λιάνα Μιχαηλίδου είναι Διευθύντρια Ποιότητας στο Γενικό Νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης. Στόχος των παρεμβάσεων της Διεύθυνσης είναι η συνεχής βελτίωση της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών και η θωράκιση της ασφάλειας των ασθενών σε συνεργασία με το υγειονομικό προσωπικό. Παραλλήλως της κύριας απασχόλησής της, διδάσκει σχετικά ακαδημαϊκά αντικείμενα σε τμήματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας.
Υπήρξε κάποια απόφαση που έπαιξε κομβικό ρόλο στην πορεία σας;
Η απόφαση που άλλαξε την κατεύθυνση της πορείας μου και τελικά της ζωής μου ήταν αυτή της διεκδίκησης υποτροφίας του Ιδρύματος Μποδοσάκη σε μία κρίσιμη χρονική περίοδο, στα 23 μου χρόνια. Εν συνεχεία, η απόφαση του Ιδρύματος να με συμπεριλάβει στους υποτρόφους του καθόρισε κομβικά τη ζωή μου. Σε διαφορετική περίπτωση, η επαγγελματική μου πορεία θα με έβρισκε υποχρεωτικά εγκλωβισμένη σε έναν επιστημονικό χώρο που δεν είχε καταφέρει να κεντρίσει το αυθόρμητο ενδιαφέρον μου, στερώντας από τον εαυτό μου την ευκαιρία μιας επαγγελματικής κατεύθυνσης που μου προσφέρει πληρότητα και αυτοτροφοδούμενη ικανοποίηση.
Τι ξεχωρίζετε ως το σημαντικότερο για εσάς από όσα έχετε κάνει;
Το σημαντικότερο από όσα έχω καταφέρει είναι να ακολουθώ χωρίς ενοχές και πισωγυρίσματα τις επιλογές της καρδιάς μου, όταν παίρνω κρίσιμες αποφάσεις ζωής. Έτσι, η επιλογή της μητρότητας από τη μια και της επαγγελματικής κατεύθυνσης με όχημα την ακαδημαϊκή εξειδίκευση από την άλλη, ήταν αναμφισβήτητα δύο εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες φέρουν μόνο θετικό πρόσημο στη ζωή μου.
Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;
Θα ήθελα να επισκεφτώ νοσοκομεία του κόσμου, τα οποία έχουν να δείξουν στην πράξη καινοτόμες πρωτοβουλίας διαχείρισης ποιότητας στις υπηρεσίες υγείας, να ανταλλάξω εμπειρίες με ομολόγους μου και να συμμετέχω ακαδημαϊκά σε ομάδες σχεδιασμού νέων εργαλείων ποιότητας στην Υγεία. Η επαγγελματική εμπειρία σε αντίστοιχη θέση σε νοσοκομεία του Καναδά, της Μ. Βρετανίας, της Σκανδιναβίας ή της Αυστραλίας, δηλαδή σε χώρες με πλούσια εμπειρία στο συγκεκριμένο επαγγελματικό αντικείμενο, αποτελεί, χρόνια τώρα, επαγγελματική επιθυμία ζωής.
Ποιο είναι το δικό σας κίνητρο ή το όραμα που σας κινητοποιεί;
Η αυτοπαρακίνηση για συνεχή βελτίωση είναι στάση ζωής. Χωρίς νέο project, καινούρια συνεργασία ή καινοτόμο ιδέα και μονάχα με συντήρηση στο ήδη κατεκτημένο επίπεδο, όσο απαιτητική και αν είναι αυτή η προσπάθεια από μόνη της, δε μου εξασφαλίζει επαρκές ενδιαφέρον για τη συντήρηση της «φλόγας».
Τί θα συμβουλεύατε τους υποτρόφους που ξεκινούν σήμερα την πορεία τους;
Τι δε θα έδινα να ξαναζούσα τη φοιτητική ζωή μου ως υπότροφος! Στους νέους υποτρόφους θα πρότεινα να επικεντρωθούν με όλη τους τη ψυχή στο αντικείμενο που επέλεξαν με την καρδιά τους, να αξιοποιήσουν κάθε εμπειρία από τα εγχώρια και διεθνή ακαδημαϊκά συστήματα, να γίνουν πλουσιότεροι σε ερεθίσματα και να επεκτείνουν τον ορίζοντά τους ως άνθρωποι και ως επιστήμονες, μέσα από τη γνωριμία τους με συμφοιτητές, καθηγητές και μέντορες, ιδέες, προσεγγίσεις, τόπους και τρόπους ζωής. Να κρατήσουν τα καλύτερα για εκείνους και να στοχεύουν στον επόμενο όροφο από αυτόν που ήδη βρίσκονται.
Εκτός από την επιστήμη και το αντικείμενό σας, έχετε κάποια άλλη απασχόληση που στον ελεύθερο χρόνο σας σας δίνει ενέργεια ή σας ξεκουράζει;
Ο χρόνος με την οικογένεια, η παρέα με αγαπημένους φίλους, η πεζοπορία στα βουνά, τα ομαδικά μαθήματα χορού είναι τέσσερις μόνο από τις πηγές θετικής ενέργειας εκτός χώρου εργασίας. Συνηθίζω να λέω πως οι ώρες στο Νοσοκομείο περνούν δίχως να τις καταλαβαίνω, ακόμα και σε μέρες με αντικειμενικές δυσκολίες. Όσο θετικό και αν ακούγεται πως κάποιος αγαπά τη δουλειά του και αντλεί μεγάλη ευχαρίστηση κατά τη διάρκεια αυτού του ενός τρίτου της ζωής του, είναι εξίσου μεγάλη και καλοστημένη η παγίδα να ατροφήσουν λοιπές ατομικές διαστάσεις του. Η εμπειρία μού έδειξε πως χρειάζεται διατήρηση και ανάπτυξη όλων των σημαντικών διαστάσεών μας, για να έρθει εκείνο το ακριβό χαμόγελο στο πρόσωπο στο τέλος της μέρας.
